Fuzja Smaków

Wyjątkowo cieszy mnie niesłabnące zainteresowanie książkami popularnonaukowymi, dzięki którym mam szansę przyjrzeć się bliżej wszystkim dziedzinom nauki, z którymi dotychczas było mi nie po drodze.

Trudno na swojej ścieżce edukacyjnej nie spotkać się z matematyką, ale ja akurat talentu do niej szczególnego nie miałam; maturę zdałam głównie dzięki systematycznej i ciągłej pracy (oraz niezliczonej ilości rozwiązanych zadań z pociągami), a potem przestałam się zastanawiać nad jej obecnością w codziennym życiu, zwłaszcza że dobrych parę lat po skończeniu liceum dalej czekam na ten dzień, kiedy świadomie sięgnę do posiadanej wiedzy o ciągach geometrycznych. A może do niej sięgam, tylko nawet o tym nie wiem? Na to pytanie odpowiada Matt Parker.

Matt Parker jest matematykiem i komikiem - nazywając się stand-up mathematician. I dokładnie w takim tonie utrzymana jest cała ta książka: nie znajdziecie tu mentorskiego tonu i wzniosłych pedagogicznych ideałów, ale zbiór esejów o miejscu matematyki w naszej codzienności na przykładzie... pomyłek. Parker sięga po mało chlubną i ciemną stronę obliczeń, które czasem pociągają za sobą katastrofalne skutki. Rozdziały dotyczą określonych problematycznych obszarów (na przykład obliczenia w branży IT, pomyłki inżynierskie, katastrofy budowlane), a każdy z nich składa się z kilku anegdot poświęconych odrębnym przypadkom. Moja wiedza o matematycznych zagadnieniach jest znikoma, dlatego fragmenty zawierające teoretyczne wyjaśnienia nie do końca mnie porwały - ale wszystko nadrabiały przykłady z codziennego życia, do których można było odnieść efekt obliczeń. Myślę, że książka jest dobrze wyważonym połączeniem humoru, nauk ścisłych i przypadków z naszej codzienności, zmuszając czasem czytelnika do dłuższego zastanowienia się nad podanym przykładem.

Parker świetnie pokazuje, jak cienka potrafi być granica między inżynierią, która spełnia nasze zachcianki i najśmielsze marzenia, a tą, która może się dla nas okazać zabójcza. Na przykładach ze świata sportu, lotnictwa, architektury, a przede wszystkim branży IT - bo to one przeważają w książce - pokazuje w przystępny sposób wszechobecność matematyki i jej praktyczne zastosowanie. Eseje w ciekawy sposób przybliżają bezpośredni związek między abstrakcyjnymi obliczeniami a efektem widzianym przez nas każdego dnia, rzucając nieco inne światło na pozornie skostniały i często nielubiany przedmiot.

Jest to raczej książka popularna niż naukowa, adresowana zdecydowanie do osób niezajmujących się na co dzień zawodowo naukami ścisłymi i nieposiadających rozległej wiedzy na temat matematyki i jej praktycznych zastosowań. Pozwala wtedy dostrzec, jak fundamentalną rolę odgrywa matematyka w otaczającym świecie i że w dużej mierze finansowo-ekonomiczny aspekt życia opiera się właśnie na niej.

Pi razy oko. Komedia matematycznych pomyłek

Autor: Matt Parker

Wydawnictwo: Insignis Media

Przekład: Jakub Radzimiński

Data premiery: 30.06.2021

Dziękuję Wydawnictwu Insignis za możliwość przeczytania książki :)

No komentarze

Mam wrażenie, że dopóki się nie spróbowało pochodzić i zobaczyć jak najwięcej zakątków Central Parku, trudno jest sobie wyobrazić jego rzeczywiste rozmiary. To jedno z tych miejsc, w których mapa nie tyle bywa przydatna, co raczej jest niezbędna - nietrudno się zgubić, a niektóre zakątki są średnio przyjazne nawet za dnia. Central Park to nie tylko zadbane alejki, rozległe polany i miejsca doskonale nam znane z filmów, ale też zaułki takie jak ten poniżej.

Wyjątkowo popularnym środkiem transportu, dzięki któremu można z łatwością przemieszczać się na niewielkie odległości, są w Central Parku riksze. Nie wiem za ile, nie praktykowałam i starałam się nie nawiązywać kontaktu wzrokowego :D. Na zdjęciu poniżej widać też, że park jest przecięty kilkoma wstążkami całkiem sporych ulic, więc ostrożność przy przeprawianiu się na drugą stronę jest wskazana ;)

Pomimo tego w Central Parku jest nadzwyczaj cicho i spokojnie; wystarczy kilka minut spaceru, żeby zostawić za sobą zgiełk miasta.

Bethesda Terrace and Fountain, jedno z najbardziej rozpoznawalnych miejsc w Central Parku. To tutaj spotykali się bohaterowie niezliczonych filmów i seriali, m.in. The Avengers, Plotkary (już w pierwszym odcinku), Seksu w wielkim mieście czy Zaczarowanej. Świąteczne filmy zlokalizowane w Nowym Jorku też lubią tę fontannę - trafia tu zarówno bohater filmu Elf, jak i Kevin uciekający przed złodziejami w drugiej części swoich przygód.

Fontanna przyciąga teraz głównie turystów i małych nowojorczyków, ale nie zawsze tak było - kiedyś teren wokół niej był niebezpieczny, a samo miejsce określano mianem

Rzeźba wieńcząca fontannę nazywana jest Aniołem Wód, natomiast umieszczone pod nią cztery figury cherubinów reprezentują pokój, czystość, zdrowie i powściągliwość.

Strawberry Fields to zaciszny zakątek Central Parku poświęcony pamięci Johna Lennona. Centralną częścią jest mozaika ze słowem Imagine, wykonana przez włoskich rzemieślników i ufundowana przez miasto Neapol.

Strawberry Fields są sferą ciszy, w teorii więc jest to teren, gdzie nie powinno się grać ani słuchać muzyki; w praktyce w weekendy prawie zawsze ktoś tam gra, ale zazwyczaj nienachalnie i w tle, najczęściej standardy Lennona.

Podobno fani często przyozdabiają mozaikę kwiatami, świecami i pamiątkami związanymi z muzyką The Beatles - akurat wtedy nie była udekorowana, ale chętnych do zrobienia sobie zdjęcia nie brakowało, więc lepiej przygotować się na to, że trzeba będzie chwilę odstać w kolejce ;)

W Central Parku jest też zoo - kto oglądał Pingwiny z Madagaskaru, zapewne rozpoznaje figurki i dzwon ;).

Jeśli uwzględniamy je w planie zwiedzania, warto pamiętać, że jest czynne do 17 (a od listopada do marca do 16:30).

Bilety są dostępne w dwóch opcjach, z biletem wstępu do "4D Experience" albo bez. Pierwsza wersja kosztuje około 20$ dla dorosłego i 15$ dla dziecka (3-12 lat). Rezygnując z atrakcji, możemy kupić bilet dla dorosłego za 14$, a dla dziecka - za 9$.

Nawet jeśli zdarzy nam się na chwilę zapomnieć, że jesteśmy w centrum ogromnego miasta, sylwetki wieżowców unoszących się nad koronami drzew od razu nam przypominają, że tuż za ogrodzeniem życie toczy się znacznie szybciej. To dla mnie zdecydowanie jeden z najbardziej nowojorskich widoków - zieleń walczy tutaj z zalewem betonu, ale Central Park pozostaje oazą dla nowojorczyków i turystów.

Takie widoczki bardzo mi się kojarzą z "Plotkarą" ;)

W Central Parku jest też mnóstwo mostów, mostków i dwupoziomowych przejść; na szczególną uwagę na pewno zasługuje Bow Bridge, który zagrał m.in. w "Śmietance towarzyskiej" i niedawnej premierze Netflixa, serialu "Halston", a Kevin spotkał panią z gołębiami przy The Gapstow Bridge.

W Central Parku wytchnienia szukają i nowojorczycy, i turyści. Jazda na rowerze i ćwiczenia są tak samo popularne jak wylegiwanie się w plamie słońca na ogromnych głazach lub piknikowanie całymi rodzinami. Można tu kupić książki (Strand ma swój stragan, jeśli nie chcecie jechać do księgarni niedaleko Union Square), dzieła miejscowych artystów, kupić nowojorskiego hot-doga, popływać łódką, a zimą pojeździć na łyżwach.

Central Park jest pewnego rodzaju miastem w mieście - tylko zdecydowanie spokojniejszym ;)

Nawet po zmierzchu w parku jest sporo osób, więc spacer głównymi alejkami nie powinien być niebezpieczny. Nie polecam oczywiście samotnego zwiedzania odosobnionych miejsc, ale najbardziej prawdopodobne będzie spotkanie okazałych szczurów. Tych w Central Parku jest pod dostatkiem.

Tak dużych, że jak przysiądziecie na ławce, a krzak za Wami zacznie się poruszać, to prawdopodobnie właśnie przez nie.

Wspominałam o filmach ;)

... i serialach!

Oraz... populacja wiewiórek jest w parku nadzwyczaj liczna. I wiedzą doskonale, czego chcą :D

No komentarze

Po sześciu latach od premiery "1945. Wojna i pokój", Magdalena Grzebałkowska powróciła do tematyki II wojny światowej. "Wojenka. O dzieciach, które dorosły bez ostrzeżenia" nie jest lekturą łatwą, ale bardzo potrzebną. W poszczególnych rozdziałach autorka oddaje głos dorosłym, których dzieciństwo przypadło na lata dalekie od beztroski i spokoju, upływające pod znakiem niepewności i strachu. Ogromnym plusem reportażu jest fakt, że nie jest skoncentrowany tylko wokół Polski. Losy polskich dzieci są tu oczywiście główną osią opowieści, ale znalazło się też miejsce dla historii Baskijczyków przesiedlonych do ZSRR czy sprawy internowania japońskiej społeczności w Stanach Zjednoczonych.

Nurt szeroko pojętej literatury wojennej ma to do siebie, że poza rzetelnymi opracowaniami reporterskimi obejmuje też pozycje fabularyzowane. Sporadycznie sięgam po te drugie, bo nie do końca wierzę w ich wierność prawdzie historycznej; po obszarach tak grząskich wolę poruszać się w towarzystwie wiarygodnego przewodnika - i takim właśnie jest autorka. W tej książce widać ogrom pracy i konsekwentnie zrealizowany zamysł, przy jednoczesnej transparentności twórcy. Wrażliwość i empatia autorki przejawiają się w języku - który nie szuka taniej sensacji, ale pełen jest zdań krótkich, zwięzłych, uderzających w swojej prostocie. Z jednej strony przez kolejne rozdziały zmierza się niezwykle szybko; z drugiej jednak jest to książka, która zachęca do pochylenia się nad treścią i dłuższej refleksji.

Dobór rozmówców - zapewne nieprzypadkowy - wydatnie przyczynił się do tego, jak złożony obraz wojennej rzeczywistości został tu przedstawiony. Dwanaście przybliżonych historii sprawia, że wojenny krajobraz nabiera zupełnie innego wymiaru, tak odległego od suchych podręcznikowych faktów i dat.

Wojna w tych dziecięcych wspomnieniach ma wiele odcieni, a historie pełne strachu przeplatają się z drobnymi gestami dobra. Dzięki tak różnorodnej mozaice mamy szansę się przekonać, że nawet w czasie wojny nic nie jest jednoznacznie złe ani dobre, a meandry natury ludzkiej są skrajnie nieprzewidywalne. Po lekturze nasunęła mi się refleksja, że te historie są zapisem jedynego dzieciństwa, jakie mieli szansę poznać bohaterowie książki. Drugiej szansy już nie mieli, zwłaszcza gdy większość z nich musiała dorosnąć szybko, stając do walki w wieku dwunastu, trzynastu czy czternastu lat.

Ten reportaż w doskonały sposób ukazuje wielowymiarowość wojny i pozwala na nią spojrzeć oczami najmłodszych jej uczestników.

Książka wyjątkowa, warta uwagi, zasłużenie przywoływana wśród najlepszych o tej tematyce. Do tego wydana w imponującym formacie, uzupełniona o fotografie sprzed lat oraz kolorowe zdjęcia rozmówców wykonane w ostatnich latach. I element, którego zdecydowanie nie można pominąć: dziecięce rysunki. Te bez słów udowadniają, jak bystrymi obserwatorami są dzieci i jak wiele zapamiętują.

Za udostępnienie egzemplarza książki dziękuję Wydawnictwu Agora.

No komentarze

About me

Follow Me

recent posts

Blog Archive