Fuzja Smaków

Monumentalne budynki administracyjne Nowej Huty (i znajdujące się pod nimi schronach) są już, powiedziałabym, legendarne, ale nie jest wcale aż tak łatwo je zwiedzić. Mimo szczerych chęci zwiedzenia tego miejsca od bardzo, bardzo dawna, nie miałam dotychczas takiej okazji - aż do wyjścia zorganizowanego zeszłej jesieni przez igerskrakow. W towarzystwie przewodnika z Małopolskiego Stowarzyszenia Miłośników Historii "Rawelin" zajrzeliśmy w przeróżne kąty centrum administracyjnego i spędziliśmy w budynku dwie godziny, choć mogłabym eksplorować go co najmniej przez cały dzień.

A najlepiej to kilka.

Mieliśmy ogromne szczęście, bo dzień był nadzwyczaj ciepły i słoneczny jak na końcówkę października, a słońce wpadające przez duże okna podkreślało fakturę kamienia i detale wykończeń we wnętrzach. Świetnie było to widać na przykład w holu na pierwszym piętrze, gdzie pasma słońca kładły się na kamiennych posadzkach, ukrywały lekko sfatygowane obicia foteli, akcentując jednocześnie solidne rzemiosło.

Dzięki temu przez świetliki rewelacyjnie widoczne były też okrągłe klatki schodowe w czterech rogach budynku, a miękkie, jesienne słońce wydobyło ich monumentalne piękno. Schody są zarówno znakiem charakterystycznym tego miejsca, jak i jego przekleństwem; nie spełniają obecnych wymogów bezpieczeństwa (poręcze są faktycznie bardzo niskie, przy nieuważnym przechyleniu się nietrudno do tej studni wpaść), w całym budynku nie ma windy poza jedną towarową, a zamontowanie nowej nie jest możliwe.

W przypadku Budynku Z w Nowej Hucie słowo-klucz to niewątpliwie "monumentalny". Wszystkie elementy reprezentacyjnych pomieszczeń były wykonywane na zamówienie; meble, żyrandole, sztukateria, elementy żeliwne nie były zamawiane z prefabrykatów ani w ramach masowej produkcji (co pozwala ułożyć sprawy w pewnej perspektywie; szafki RTV typu 600-204 tu nie znajdziemy). Ogromne stoły, ciężkie krzesła, dostojne żyrandole i spektakularne parkiety to tylko część zachowanych elementów wystroju centrali.

Część pomieszczeń zachowała oryginalny charakter, znajdują się tam też przedmioty z epoki (np. telefony, dziurkacze, butelki z wodą, proporczyki). W części biur zaaranżowano lekko przestrzeń, wykorzystując (jak podejrzewam) rekwizyty znalezione w zastanej sytuacji. Dla mnie wejście do jednego z tych biur było jak podróż do czasów dzieciństwa, kiedy odwiedzałam w pracy siostrę mamy; w tych pokojach budynku Z unosił się ten sam zapach wykładziny, dokumentów wypełnianych na charakterystycznym, żółtawym papierze, kurzu i kawy.

Widać też, że budynek był jeszcze nie tak dawno użytkowany, bo część pomieszczeń przeszła lekki remont i bardziej już przypomina biura dobrze znane z serialowych wnętrz wczesnych lat 2000. Poza miejscami zadbanymi i ewidentnie utrzymywanymi w dobrej kondycji (choć możliwie jak najmniej inwazyjnie) są też zakamarki, gdzie widać już upływ czasu i negatywny wpływ faktu, że ostatni faks wysłano w tym budynku już chwilę temu.

To pomieszczenie z kolei wywołało we mnie spory niepokój; gdzieś podskórnie czułam, że tu nie podejmowano raczej łatwych decyzji, a całe widoczne oprzyrządowanie wyglądało dość groźnie. Jestem natomiast pod ogromnym wrażeniem stopnia zachowania poszczególnych biur - można chwilami czuć się tak, jakby ktoś za chwilę miał przynieść sobie kawę w szklance z koszyczkiem i wrócić do swoich zajęć.

Jeśli tylko będziecie mieć okazję, polecam zwiedzanie Budynku Z - bez względu na to, czy bardziej interesuje Was historia, szlak krakowskiego modernizmu, architektura czy opuszczone miejsca. Rawelin co jakiś czas organizuje spacery dla indywidualnych osób, więc warto śledzić ich stronę (przy czym nie są to wydarzenia cykliczne), warto też śledzić alternatywne możliwości zwiedzania w grupach organizowane przez krakowskich przewodników.

Huta z wielu powodów intrygowała mnie od zawsze, a teraz udało mi się nieśmiało zajrzeć pod podszewkę wszystkich jej tajemnic i zobaczyć, co kryje się za tymi ogromnymi fasadami.

Szybciej udało się ponownie odwiedzić chyba tylko Włochy - bo w ciągu zaledwie dwóch miesięcy - ale że tak prędko znów się zobaczę z Londynem, to nie spodziewałam się w ogóle. Tym razem wyjazd upłynął częściowo pod znakiem coolcation, bo w Polsce zostały trzydziestostopniowe upały i zaduch, a w Londynie cieplej było dopiero ostatniego dnia. Na szczęście, bo okazuje się, że ta deszczowo-pochmurna pogoda bardzo sprzyja londyńskim wędrówkom i zachęca (wreszcie) do odwiedzenia muzeów.

Tym razem głównym punktem była wyprawa do London Coliseum na Spirited Away - spektakl zdecydowanie zresztą wart całej tej podróży i każdego wydanego funta. Po drodze trafił się też koncert The Killers, więc czasu na zwiedzanie już tak naprawdę za wiele nie było, ale w końcu udało się dotrzeć do Muzeum Wiktorii i Alberta.

W tym roku zdecydowanie lepiej wybrałam hotel - nie dość, że Ottolenghi w Notting Hill był oddalony o dziesięć minut spaceru, to jeszcze w zamian za zgodę na pokój na wysokim piętrze bez windy (granted, dało się tam wejść tylko z małą walizką, a przy wyjeździe zapytałam, czy ktoś z tych stromych ostatnich schodów już w historii hotelu spadł, bo ja miałam wrażenie, że będę pierwsza) trafił się upgrade. Całość jest utrzymana w bardzo przytulnym, butikowym klimacie, a na tyłach znajduje się ogród dostępny dla gości hotelowych.

Nie jest to na pewno najtańsza noclegowa opcja w Londynie, ale z Vancouver Studios zabieram same dobre wspomnienia.

Przez lokalizację wyjątkowo dużo czasu tym razem udało się wysupłać na eksplorowanie Notting Hill - za drugim razem podobało mi się zdecydowanie bardziej, a może to też kwestia zwiedzenia trochę innych, bardziej zadbanych rejonów dzielnicy. Być może plusem był też fakt, że nie był to świąteczny weekend ani weekend w ogóle, więc wszędzie było o jakiś milion mniej ludzi.

W planach było zwiedzenie innych miejsc niż Ottolenghi, ale prawda jest taka, że zawsze to właśnie tam zaglądam najchętniej i wszystkie ścieżki prędzej czy później prowadzą do knajpek Yotama ;). Poza tym udało mi się tam tym razem zdobyć przyprawę everything bagel!

Tym razem było więcej zwiedzania lokalnego, a mniej jeżdżenia po całym mieście - chodziło o to, żeby zachować trochę energii na wieczór, a trochę o to trudno, kiedy się wydeptuje po 25 tysięcy kroków dziennie :D. Początek lipca to też nadal czas Euro, więc w mieście sporo się działo podczas meczów reprezentacji. Ciekawie było doświadczyć pubowej kultury w jej najbardziej rozentuzjazmowanym wydaniu, chociaż Kraków akurat widuje ją wokół rynku dość często.

I wiadomo, ja jak to ja - nie ma takiego parku, skweru, kawałka zieleni w mieście, którego nie zechcę zobaczyć z bliska ;).

I tak nigdy tu nie zobaczę wszystkiego - ludzie tu mieszkają całe życie i nie byli zapewne we wszystkich dzielnicach, więc nawet nie liczę na to, że miałoby się to udać akurat mi podczas tych kilku dni, kiedy tutaj bywam. Ale Londyn za drugim razem, pomimo (nie)pogody jakoś pozostawił po sobie lepsze wrażenie. I niedosyt ;)

Subskrybuj: Posty ( Atom )

Podróże w czasie: zwiedzanie budynku Z w Nowej Hucie (budynki administracyjne) - dużo zdjęć

Chodźmy na spacer... spacer z alpakami niedaleko Krakowa (Coniraya)

To nie déjà vu, to znowu Londyn | lipiec 2024

O mnie

Szukaj na blogu

Archiwum bloga