Pierwsze tegoroczne polskie truskawki kupiłyśmy z Mamą we wtorek od przydrożnego sprzedawcy, wracając slalomem między koparkami i innymi pojazdami budowy do domu. Ciężko określić czemu zawdzięczały swój niezwykły smak - temu, że tak dawno ich nie jadłam, temu, że były nasze, polskie, wypieszczone przez słońce a może właśnie spalinom ;) Mimo to teraz kupuję truskawki prawie codziennie, chociaż u mnie nie pojawili się jeszcze sprzedawcy z koszykami, z których wysypują się pełne słońca owoce. Te lubię najbardziej, czasem tak miękkie, że gniotą się nawet podczas przesypywania. Z okazji Dnia Mamy (nie znoszę nazwy Dzień Matki. brrr) upiekłam sernik wykorzystując te najbardziej majowe z owoców - truskawki. Lojalnie uprzedzam, że jeśli chcecie przygotować coś w piętnaście minut, co będzie można podać zaraz po przygotowaniu - zapomnijcie o tym serniku. Wymaga sporo czasu i poświęcenia, kilku(nastu) pobrudzonych naczyń i długiego odpoczynku przed podaniem. Nie polecam wyciągania go z tortownicy wcześniej niż przed upływem przynajmniej czterech godzin od czasu kiedy całkowicie ostygnie (!) - jest na tyle delikatny, że na pewno się rozleje. Sernik jest niesamowity i zdecydowanie jest moim faworytem wśród letnich wypieków - konsystencją przypomina piankę (jest znacznie delikatniejszy od ptasiego mleczka) i jeśli powiem, że rozpływa się w ustach, to nie będzie w tym nawet odrobiny przesady. 

 Przepis dołączam do akcji:
Co mamy dla mamy? 
Sernikowo II - Edycja Letnia 

Najtrudniej jest sklecić kilka zdań o najprostszych uczuciach.

Wszystkim Mamom - tym, które od wielu lat z trudem wychowują, tym, które debiutują i tym, które wciąż oczekują tego pierwszego niezwykłego spotkania

z okazji Waszego dzisiejszego święta

Dużo zdrowia, mocnych nerwów (!)

cierpliwości, ciepła i miłości każdego dnia

oraz wytrwałości w trudach procesu wychowania ;-)

A zwłaszcza Mojej, bo wiem, że prędzej czy później to przeczyta :)



A już jutro zapraszam na... ;>

O tym cieście mogłabym napisać epopeję.

Ba, ja mogłabym napisać epopeję o samym rabarbarze.

Właściwie to pojawił się w mojej kuchni w tym roku, bo wcześniej niespecjalnie zauważałam jego obecność. Mama, wychodząc z założenia że jest kwaśny, nigdy mi go nie podsuwała. Sama już poszerzając horyzonty smakowe też raczej po niego nie sięgałam. Rok temu zbiorowy wybuch euforii w blogosferze spowodowany pojawieniem się właśnie rabarbaru mnie ominął, bo jakoś niespecjalnie wtedy miałam ochotę na eksperymenty. W tym postanowiłam, że upiekę coś z rabarbarem. Znalazłam przepis, sporządziłam listę i wyruszyłam na zakupy. I tu zaczęły się schody.

Bo właściwie to już poddając dokładnym oględzinom w sklepie wszystkie dostępne łodygi doszłam do wniosku, że nie mam pojęcia jaki powinien być idealny rabarbar. Że twardy czy raczej miękki? (choć wyboru wielkiego nie było, bo wszystkie jakoś tak smętnie chyliły się ku dołowi) Powinien mieć więcej zielonego czy czerwonego? I w ogóle czy powinnam wziąć jedną, a grubą łodygę czy kilka drobnych? W sumie to wujek Google też nie udzielił mi odpowiedzi, więc jeśli możecie mi pomóc, będę wdzięczna.

A potem, tuż po wyjęciu pierwszego ciasta, jogurtowego, moją pierwszą myślą było "skądże w tym warzywie aż tyle wody??". Tego też nadal nie wiem, bo przecież jako taki rabarbar zostaje daleko w tyle porównując go do gruszek czy jabłek niektórych odmian a podmaka w pieczeniu okropnie. 

A potem obtarłam nogi w Potwornie Twardych Balerinkach, Które Próbuję Rozdeptać Od Studniówki szukając orzechów włoskich. Tańszych jak 60 zł za kilo nie znalazłam. Wychodzi na to, że taniej jest kupić migdały, a ja wracałam do domu zastanawiając się, kiedy orzechy włoskie będą cenowo równe z piniowymi. Mam wrażenie, że niedługo.

Ale mniejsza o to. Co powiecie na ciasto, które składa się w 100% z pełnoziarnistej mąki, zawiera w całości zaledwie 100g brązowego cukru i 60ml oleju - a przy tym smakuje po prostu bosko?

Po maturze nie poszłam na kremówki.

Wróciłam do domu, zdjęłam szpilki i rozmasowałam obolałe palce. Napiłam się ciepłej herbaty, przejrzałam zeszyt fakultetowy i zjadłam dwie kanapki. 

I poszłam na drugą maturę.

A jak już wróciłam, to było po siedemnastej i wszystkie cukiernie były zamknięte.

A ja zostałam - nieco zmiażdżona, ogłupiała, z bólem głowy i wrażeniem, że mózg mi się zagotował. Zamiast kremówek zjadłam makowe ciasto, które dzień przed maturą upiekłam "na odstresowanie" a podczas którego robienia nie mogłam powstrzymać się od powtarzania w panice ostatnich lektur.

Jaki jest największy paradoks mojej matury? Szczerze nie cierpiąc Mickiewicza (wiem przecież, że również wielkim poetą był) napisałam o nim prawie całe wypracowanie na poziomie rozszerzonym. Teraz już niewiele zmienię, bo nie poprawię swojego wyniku, choćbym chciała siłą woli poprzewracać egzaminatorów. Życie powoli toczy się dalej.

Na kremówki pójdę 30 czerwca, jak odbiorę certyfikat.

A tuż przed maturą na ostatnią klasową imprezę smażyłam Orzeszki, po których zostało mi sporo białek. Poszukałam i na cincinie wynalazłam cudowne ciasto makowe. 

Zatem... 

Fuzję Smaków otwieram. Znów :-)

1 szklanka białek

1 szklanka cukru* 

1 szklanka mąki pszennej

1 szklanka suchego maku 

1 łyżeczka proszku do pieczenia 

1/2 szklanki ochłodzonego, stopionego masła 

Białka ubić ze szczyptą soli na sztywną pianę, a następnie dodać cukier i stale ubijać. W misce wymieszać przesianą mąkę i proszek do pieczenia. Powoli dosypywać mąkę do białek, następnie dodać mak, wlać masło i starannie wymieszać. Piec w keksówce około 50 minut w temperaturze 220 stopni (sugeruję po ok. 15-20 minutach przykryć wierzch ciasta folią, aby się nie przypaliło). Do masy możecie dodać również rozmaite bakalie - rodzynki, orzechy, suszone morele. Ja akurat byłam na kompletnym "bezbakaliu" ale przyznam szczerze że nawet bez nich ciasto jest zachwycające.

* ponieważ dysponowałam tylko 3/4 szklanki białek, zmniejszyłam stosownie proporcje i upiekłam ciasto w keksówce z półokrągłym dnem, o wymiarach 26x10,5 cm a resztę masy wlałam do małej, jednorazowej foremki o wymiarach 16x10,5 cm. 

** zmniejszyłam ilość cukru do jednej szklanki po Nutelli ;-) w dodatku niepełnej, czyli ok. 180g. Jak dla mnie ciasto było jednak zdecydowanie zbyt słodkie i następnym razem (a tych będzie wiele) raczej poprzestanę na ok. 1/2 szklanki.