Fuzja Smaków

Kreskę autorów Cyanide and happiness rozpoznałabym wszędzie, więc kiedy zaproponowano mi zrecenzowanie gry "Dylemat Wagonika", podeszłam do tego zadania nadzwyczaj entuzjastycznie. Po próbnych rozgrywkach stwierdzam, że gra ma naprawdę duży potencjał jako imprezowa rozgrywka, zwłaszcza kiedy mamy więcej chętnych.

"Dylemat wagonika" opiera się na eksperymencie etycznym o tym samym tytule. Zadaniem dwóch drużyn jest przekonanie gracza pełniącego rolę maszynisty, że powinien skierować wagonik na tory należące do przeciwnej drużyny, tym samym unicestwiając znajdujące się tam postaci. Pięćset kart to mnóstwo możliwych kombinacji i pretekstów nie tyle do rozmowy, co zapalczywej dyskusji z pogranicza moralności, filozofii, ale też zwyczajnego bycia dobrym człowiekiem.

A że dylemat wagonika to tylko pozornie grzeczne rozmowy o etyce to wie każdy, kto obejrzał rozsnuty wokół tego konceptu odcinek Dobrego miejsca. Konsekwencje przy tej grze co prawda są mniej dotkliwe, ale czego przyjdzie nam się dowiedzieć o siedzących naprzeciwko stołu osobach... to już zupełnie inna sprawa.

Gra jest zamknięta w kompaktowym opakowaniu ze sztywnego kartonu. Nie należy do najlżejszych (winię za to wszystkie te karty), ale nadal spośród wszystkich posiadanych przeze mnie gier jest jedną z tych bardziej mobilnych i łatwiejszych do przetransportowania. Wewnątrz znajduje się cienka papierowa plansza (tutaj mam lekkie obawy względem żywotności, szczególnie jeśli chodzi o zgięcia), pięćset kart, znaczniki śmierci i Karola Kolejarza. Plus oczywiście instrukcja.

Rozgrywka toczy się płynnie, plusem jest fakt, że różni gracze wcielają się też w rolę kolejarza - ale to gra, do której potrzeba minimum trzech osób, a im graczy więcej, tym tak naprawdę lepiej, więc szczególnie polecam ją na spotkania w większym gronie. Nie ma możliwości zaadaptowania rozgrywki dla dwóch osób, wtedy to po prostu przerzucanie się poglądami - też interesujące, ale jednak pozbawia rozgrywkę elementu niezależnej osoby podejmującej decyzję.

Gra jest doskonałym punktem wyjścia do prowadzenia dyskusji i odkrywania poglądów innych graczy, świetnie też pogłębiając relacje. Humor i klimat rysunków są typowe dla komiksów C&H, więc warto to uwzględnić - poczucie humoru zbieżne z tym na kartach jest sporą wartością dodaną, a na pewno są też osoby, które nie do końca się w tym odnajdą.

"Dylemat wagonika" to znakomity przykład na to, że nawet gra o niezbyt rozbudowanej mechanice może być przez długi czas naprawdę dobrą rozrywką, angażując wszystkich graczy i prowadząc do burzliwych dyskusji - często całkiem poważnych! Łatwa w opanowaniu (choć skłamałabym, gdybym powiedziała, że wcale nie zastanawiałam się dwa razy, czy to już jakiś test na inteligencję) gra oferuje mnóstwo możliwych kombinacji, a przeciekawe karty modyfikatorów nadają grze zupełnie innego tempa i sprawiają, że w żaden sposób nie można przewidzieć wyniku rozgrywki.

Podsumowując - jeśli szukacie imprezowej gry, która dostarczy Wam nie tylko rozrywki, ale też pretekstu do filozoficznych rozważań i głębszych rozmów, "Dylemat wagonika" to zdecydowanie dobry kierunek.

Chociaż o to, czy aby jest to na pewno właściwy kierunek, to trzeba byłoby zapytać Karola Kolejarza ;)

A jeśli wolicie coś innego - jeszcze więcej gier planszowych i karcianych czeka na TaniaKsiazka.pl.

Dylemat Wagonika

Rebel (2024)

Za współpracę barterową przy grze dziękuję TaniaKsiazka.pl.

CONVERSATION

0 comments:

Prześlij komentarz

Pamiętam ciekawość towarzyszącą czytaniu dwóch pierwszych książek autorki: badanie nowej formy artystycznej ekspresji, sprawdzanie słów tkwiących twardo na kartkach zamiast błądzić wśród muzyki, odkrywanie trafnych spostrzeżeń autorki dotyczących zarówno otoczenia, jak i siebie. Polubiłam "A ja żem jej powiedziała..." za przewrotne, rezolutne spojrzenie na rzeczywistość i uniwersalne doświadczenia. Jeszcze większą sympatią obdarzyłam "Powrót z Bambuko", gdzie nie brakowało okazji do wzruszeń, refleksji i śmiechu. Dlatego byłam tak bardzo ciekawa "Nie mylić z miłością"; może to właśnie moje wysokie oczekiwania i cicha nadzieja na tendencję zwyżkową sprawiły, że tak bardzo minęłam się z tymi krótkimi esejami.

Wizualnie książka zachwyca od pierwszej do ostatniej strony - a właściwie nawet już od okładki, co jest zasługą wspaniałych ilustracji Patrycji Niewiadomskiej. Miękka, delikatnie rozmyta, a jednocześnie pełna cudownych niuansów kreska artystki doskonale uzupełnia tekst, którego forma świetnie koresponduje też z treścią. Pod tym względem "Nie mylić z miłością" wyróżnia się na półce, a magia nie kończy się tylko na przyciągającej oko okładce; ciekawe zabiegi, takie jak odwrócenie podstawowych barw (biały tekst na czarnym tle) sprawiają, że przerzucanie kolejnych stron jest źródłem ciągłych zaskoczeń. Całość jest utrzymana w spójnej palecie barw, a książkę wydrukowano na porządnym, grubym i przyjemnym w dotyku papierze.

Ale do brzegu, czyli: do treści. Tym razem Nosowska bierze na warsztat miłość we wszystkich jej odcieniach, zarówno wzniosłe opowieści o pokrewieństwie dusz, jak i całkiem przyziemną fizyczność. Obserwacje, rozmowy, własne doświadczenia stają się tutaj punktem wyjścia do rozważań nad pożądaniem, fantazjami, (samo)miłością i przyziemnymi ustaleniami dotyczącymi relacji. W wielu z tych tekstów odbijają się momenty terapeutyczne autorki, a prywatność jest wyciągana do frontu. O ile jeszcze granicząca z ekshibicjonizmem otwartość samej autorki jest rzecz jasna pewnego rodzaju wyrazem wolności sztuki - wszak granica jest tak daleko, jak tylko ona sama zechce ją przesunąć - o tyle nie jestem już przekonana, czy pragnienie spowiedzi z kwestii najintymniejszych podzielają przywołane w tych historiach osoby trzecie, jak choćby byli partnerzy.

Te historie rozprawiają się z wieloma aspektami miłości (w jej wielu odcieniach) w sposób bardzo bezpośredni. Może właśnie o krok za bardzo - i dlatego nie odnalazłam się w tekstach autorki? Dobry żart, cięta riposta i czarny humor w jego najgłębszych odcieniach sprawiły, że dotychczasowa pisana twórczość Nosowskiej wzbudzała we mnie - co prawda może i niezbyt gorący, ale jednak jakikolwiek - entuzjazm. Tymczasem tutaj w wielu miejscach introspektywne przemyślenia autorki objawiają się pod postacią głośnych, rubasznych spostrzeżeń, zupełnie jakby chciała podkreślić swoje wyzwolenie z oczekiwań społeczeństwa względem kobiet, którym o pewnych sprawach (rzekomo) dyskutować nie wypada.

Raz czy drugi powoduje to uniesienie brwi i zbadanie takiego fragmentu z ciekawością - bo język, jako narzędzie, mówi nam o przesłaniu tekstu równie dużo co sama treść, którą niesie. Ale mnogość tego typu wysublimowanych porównań w pewnym momencie jednak kradnie główną rolę spostrzeżeniom bardzo trafnym i ubranym w dobre słowa i sprawia, że jako czytelniczka mam wrażenie, że wciera mi się w oczy wulgarność, za którą rzekomo stoją wyzwolenie i swoboda - żebym przypadkiem nie miała tu szansy na zastanowienie się nad własnymi przekonaniami. Żeby nie być gołosłowną: Wszystko, co tępi zmysły, ogłusza komórki nerwowe, wprowadza w komę świadomość. To, co jest kondomem, w który wciskamy się w pośpiechu w całości, by nie wejść w kontakt z rzeczywistością bez zabezpieczenia. Albo rozciągający się na dobry akapit fragment przyrównujący uwolnienie nagromadzonego w nas napięcia do gigantycznego pierdnięcia, featuring jakże obrazowe porównanie, w którym w rolach głównych występują palce i odbyt. Być może to prawda - dogłębne zrozumienie tych wyrafinowanych metafor będzie wymagało od pewnych czytelników jeszcze więcej wyzwolenia i otwartości umysłu (i może ja do tej grupy należę).

Jeszcze innym językowym aspektem jest cała słowna ekwilibrystyka, której z takim zapamiętaniem oddaje się autorka - i myślę, że mając w tym zakresie taki potencjał, jakim dysponuje Nosowska, po prostu trudniej to poskromić. Pytanie tylko, w którym momencie te wycieczki prowadzą wprost na manowce, gdzie dygresje i epitety rozrastają się do gargantuicznych rozmiarów, skutecznie przysłaniając prostotę i trafność jej spostrzeżeń. Jestem ciekawa, jak ten tekst zostałby odebrany przez czytelników, gdyby nie wyszedł spod pióra tej konkretnej autorki właśnie. I tego, czy niektóre z tych tekstów po prostu nie brzmiałyby lepiej śpiewane. Zderzenie podwórkowej polszczyzny z wyszukanymi konstrukcjami było w więcej niż jednym przypadku jednak dość bolesne.

Nie do końca też wiem, czy grupą docelową tej książki są fani Nosowskiej i jej twórczości, czy wprost przeciwnie. Jest tutaj tyle intymnych i bardzo osobistych szczegółów, że trudno ocenić, czy lepiej o autorce wiedzieć niewiele, czy odwrotnie - część tych szczegółów już znać i mieć ochotę na więcej. Same spostrzeżenia też do najbardziej odkrywczych nie należą, więc poszukiwacze nowej perspektywy albo zaskakujących odkryć w temacie miłości mogą zostać z lekkim niedosytem... zwłaszcza, jeśli nie lubią być pouczani, bo mentorsko-moralizatorski ton też się niestety gdzieś z tych opowieści stabilnie sączy.

Czuję, że ta książka ma bardzo duży potencjał podzielenia czytelników. Będą tacy, którzy się od niej zupełnie odbiją zarówno na poziomie treści, jak i języka, ale wiem też, że historie tak osobiste poruszą w wielu osobach tę czułą strunę, która sprawi, że zostaną z nimi na dłużej. Plasując się między poradnikiem a pamiętnikiem, trzecia książka Nosowskiej eksploruje miłość w jej rozmaitych wymiarach, przede wszystkim zachęcając do autoterapii i pracy nad sobą - to, czy forma tych zachęt będzie dokładnie tym, czego szuka dany czytelnik, będzie kwestią całkowicie indywidualną. Nawet jeśli ja swojej przygody z tym dziełem z pewnością nie pomylę z miłością, Nowości na TaniaKsiazka.pl to tyle książek wszelkiej maści, że bez problemu znajdę coś do przeczytania w następnej kolejności.

Ja pozostanę raczej przy dwóch poprzednich książkach autorki - nieco bliższych mojemu sercu i wyczuciu słowa. Bo w tym przypadku ten cukierek, pozornie smakowity i zapakowany w przecudnej urody papierek, dla mnie był jednak dość gorzki.

Katarzyna Nosowska "Nie mylić z miłością"

Ilustracje: Patrycja Niewiadomska

Wydawnictwo Wielka Litera, 2023

Za współpracę barterową przy tytule dziękuję TaniaKsiazka.pl.

CONVERSATION

0 comments:

Prześlij komentarz

Bari późną jesienią to miejsce idealne. Ma wszystko, czego szukam w takich miejscowościach: lekko jarmarczną powłoczkę turystycznego centrum i makaronową tradycję, na której można zbić fortunę, ale też ten senny, nostalgiczny klimat kurortowego miasteczka po sezonie. Lotnisko oddalone o kwadrans od centrum miasta i większość miejsc w zasięgu spaceru, a do tego najlepszą foccacię na świecie. I plażę.

Zapraszam Was dzisiaj na (wcale nie tak krótki) wernisaż zdjęć z miejsca pełnego kontrastów, które odczarowało dla mnie południe Włoch i zostawiło z nadzieją, że jeszcze kiedyś uda mi się tam pojechać. Może na dłużej, żeby pozwiedzać jeszcze okolice, choć działa tak kojąco, że wcale nie chce się z niego wyjeżdżać. Choć bywa głośne, zwłaszcza gdy mieszkacie w starej części miasta, w nocy niechcący uczestniczycie w kłótni wielkiej włoskiej rodziny (a osób dramatu jest naprawdę dużo), a pod balkonem śmigają jedna za drugą Vespy, których stan techniczny budzi spore wątpliwości.

Bari jest miejscem, gdzie życie toczy się leniwie - poza drogami rzecz jasna, tam rozgrywa się nieustanna walka o przeżycie i pole position w najbliższym wyścigu na Monzy. No i nigdy nie wiadomo, co się kryje w niepozornym zaułku, choć niektórych zapewne lepiej nie zwiedzać.

I morze! Po rozczarowaniu, jakim pod tym względem okazała się Katania, szukałam celowo miejscowości, która miałaby łatwo dostępną plażę. Na najbliższą można spokojnie dotrzeć pieszo, dojeżdża też tam autobus, ale o tym więcej za chwilę. Latem zapewne bywa tłoczno, jesienią w tygodniu można było bez problemu znaleźć miejsce, a pogoda (zdaniem niektórych) nawet kąpielowa. Ale błagam, miasteczko, które ma tablicę z napisem "zabrania się nie kochać morza" po prostu nie może nie zająć sobie specjalnego miejsca w moim sercu.

Jeśli chodzi o transport miejski - no jakiś jest, ludzie się nim przemieszczają (nam też się udało), ale jeśli chodzi o Włochy i komunikację publiczną to mogę zostać autorytetem tylko w kategorii nieintencjonalnego jeżdżenia na gapę. I wierzcie lub nie, autentycznie podejmuję wysiłki, żeby mieć bilet, a kończy się na tym, że sam kierowca zachęca mnie do jazdy bez :f.