Skłamałabym, pisząc, że zawsze marzyłam o zwiedzeniu Wenecji. Zniechęcały mnie tłumy, kolejki, przepychanie się w wąskich uliczkach - to nie jest do końca ten rodzaj wypoczynku, którego szukam, więc niespiesznie mi było do wycieczki do Włoch.
Ale potem świat się na chwilę zatrzymał, a potem zaczął rozpędzać się na tyle powoli, że najbardziej turystyczne zakątki zachowały trochę swojego dawnego, kameralnego uroku.
Decyzja o wyjeździe była podjęta dość spontanicznie, ale poprzedził ją średnio podnoszący na duchu research wakacyjnych ofert. Przez chwilę pod uwagę były brane wyjazdy zorganizowane, ale perspektywa zadekowania się na pięć dni w hotelu, z którego nawet na plażę trzeba jechać busem, brzmiała umiarkowanie zachęcająco.
Włochy w trzecim tygodniu lipca wymagały od turystów tylko okazania albo certyfikatu o szczepieniu, albo negatywnego wyniku testu PCR lub antygenowego przy wjeździe do kraju oraz uzupełnienia formularza lokalizacji pasażera (dostępnego online). Na miejscu na zewnątrz nie trzeba było chodzić w maseczkach, wymagane były tylko w środkach transportu, w sklepach, hotelowym lobby, wnętrzu restauracji czy baru. Warto jednak pamiętać, że od 6. sierpnia ma się to zmienić i Green Pass będzie niezbędny, żeby wejść do muzeum czy knajpy. Wspomina się także o tym, że w bardziej obleganych miejscowościach może zostać wprowadzony nakaz noszenia maseczek również na zewnątrz (czego przy weneckim upale nie jestem sobie w stanie wyobrazić, jeśli w planach są długie spacery i zwiedzanie).
Ryanair był (niestety) jedyną linią oferującą bezpośredni lot z Krakowa, więc nie było zbyt dużego pola manewru. Pasażerowie podczas odprawy online mają możliwość dołączenia dokumentacji COVID (czyli np. paszportu covidowego albo negatywnego wyniku testu), co usprawnia potem odprawę na lotnisku. W Krakowie wszystko poszło sprawnie, gorzej było niestety w Treviso, gdzie z powodu kiepskiej komunikacji, zamieszania i ogólnego niezorientowania odprawa się przeciągnęła, a lot znacząco opóźnił.
Przed przylotem do Polski trzeba wypełnić formularz lokalizacji (ten dostępny na stronie gov.pl) i formularze Ryanaira - te są też dostępne na lotnisku i są rozdawane podczas lotu. Nie wiem, czy tak wygląda to na innych lotniskach w Polsce, ale w Krakowie po przylocie straż graniczna przeprowadza kontrolę sanitarną, tj. osoby zaszczepione lub posiadające negatywny wynik testu są kierowane gdzie indziej niż pasażerowie bez potrzebnej dokumentacji.
Pasażerowie bez wyniku testu są kierowani do drugiej kolejki, gdzie uzupełnia się druk, na podstawie którego służby dokonują zgłoszenia na kwarantannę, a podróżny ma 48 godzin na zrobienie testu. Po uzyskaniu negatywnego wyniku i wprowadzeniu go do systemu kwarantanna jest zdejmowana.
Nie ma raczej problemu ze znalezieniem noclegu z dnia na dzień, można też wybierać z hoteli bardziej i mniej luksusowych. Polecam zatrzymać się na dłużej w Wenecji, żeby zobaczyć ją po zachodzie słońca - kiedy znikają jednodniowi turyści, w tygodniu ulice są niemal puste, a część miejsc można mieć tylko dla siebie. Możliwość doświadczenia tego miasta w taki sposób jest zdecydowanie warta spędzenia tu choć jednej nocy.
Ze swojej strony mogę polecić Hotel Becher przy Calle del Frutariol; koszt za trzy noce wyniósł ok. 350 euro (+21 euro podatku miejskiego za dwie osoby, płatne osobno gotówką). Polecam też wybrać śniadanie w hotelu i zarezerwować sobie miejsce na tarasie nad kanałem, gdzie są dwa stoliki (w przeciwnym razie jest podawane do pokoju). Hotel jest położony bardzo blisko zarówno placu św. Marka, jak i mostu Rialto. Właściwie w każde miejsce dostaniecie się pieszo w maksymalnie 30 minut - tyle zajęło nam przemieszczenie się na dworzec ostatniego dnia. Pierwszego zdecydowanie dłużej, bo mogę już potwierdzić, że sprawdziłam empirycznie - GPS faktycznie słabo w Wenecji działa :P.
Najdroższy w Wenecji jest transport; bilet na tramwaj wodny ważny przez 75 minut to koszt 7,5 euro, a bilet ważny 24 godziny to wydatek 20€. Rejs gondolą to 80€, ale jeśli chcecie zobaczyć Wenecję z perspektywy łódki, a przy okazji przedostać się na drugą stronę Canal Grande, szukajcie przystani Traghetto - za 2€ od osoby możecie przeskoczyć na drugi brzeg.
Miejsce w restauracjach i kawiarniach można znaleźć o dowolnej porze dnia, również wokół (i na) placu świętego Marka. Za Margheritę zapłacimy od 8 do 10 euro; kawałek pizzy w Farini przy placu San Lio kosztuje 7,80€, a solidna porcja gnocchi z pomidorami i świeżą bazylią w restauracji Falcini to wydatek około 10€. Droższe są dania rybne i z dodatkiem owoców morza - za te zapłacimy około 15-20€. Napoje wahają się między 3,5-5 euro za bezalkoholowe do ok. 10-15 euro za drinki czy kieliszek mniej wystawnego wina.
Najtańsza woda mineralna w supermarkecie to ok. 0,29€ (0,5 l) lub 0,49€ (1,5 l). Paczka makaronu Barilla to wydatek około 1€, płatków śniadaniowych - od 2 do 3. Dżemy i kremy do smarowania pieczywa kupimy za 3-4 euro.
Pamiątki są najdroższe wokół placu świętego Marka - tam magnesy kupimy za 3 euro sztuka. W odchodzących od placu uliczkach nie brakuje sklepików oferujących 1 za 1€ i 5 za 6€. Pocztówki kosztują około 1€, podobnie zakładki do książek i tego typu drobne upominki.
Czy w Wenecji jest teraz dużo ludzi? Nie mam porównania, bo nie byłam tu nigdy wcześniej, ale z relacji osób, które odwiedziły miasto przed pandemią, jest zdecydowanie spokojniej. Około 19 w środku tygodnia czas oczekiwania na wjazd na dzwonnicę to +-10 minut. Długie kolejki do muzeów tworzą się tylko w środku dnia, najtłoczniej jest zdecydowanie w weekend (co wynika z połączenia napływu jednodniowych turystów i wolnego dnia). Poza tym można spokojnie spacerować po ulicach, a Castello czy Cannaregio w niektórych miejscach wręcz świecą pustkami. Wyjątkowo nam się udało ze Scala Contarini del Bovolo, gdzie na tarasie wieńczącym klatkę schodową nie było zupełnie nikogo. Na pustki na moście Rialto bym nie liczyła, ale spokojnie uda Wam się zrobić pamiątkowe zdjęcie bez pięciu innych osób po bokach ;)
