Pamiętam początki muffinkowej manii. Największym obiektem pożądania były wtedy dziurawe formy (swoją nabyłam kilkanaście miesięcy później) a papilotki schodziły ze wszystkich sklepów AGD szybciej niż były wystawiane na półki. Zaciekawiona początkami światowego muffina prześledziłam historię ciastka...wiecie, że pierwsze muffiny były wypiekane już w XIXw. w Stanach Zjednoczonych? Przez długi czas były pomijane, aż wypłynęły na fali 'zdrowego odżywiania' i 'domowego pieczenia' w latach 70 i 80 ubiegłego stulecia. Rozgraniczane są także muffiny amerykańskie i brytyjskie - z czego te pierwsze są przez nas pieczone znacznie częściej. Pierwotnie muffin był raczej bliżej pieczywa, wypiekanego z pełnoziarnistej mąki, jogurtu i uzupełnionego warzywami. Potem zaczęto do nich dodawać cukier, tłuszcz i rozmaite słodkie dodatki...co zbliża je znacznie do cupcakes. Te, które upiekłam ostatnio - z dodatkiem bananów i dużymi ilościami cynamonu są idealne. Mocno wilgotne, z chrupiącą skórką. Podczas pieczenia w domu roztaczają się iście świąteczne aromaty - takie też było skojarzenie tych, którzy mieli okazję ich spróbować :)

Bananowo-Cynamonowe Muffiny

50g cukru 

2 duże jajka

110g masła 

1/2 łyżeczki soli 

4 przejrzałe banany

245g pszennej mąki 

1 łyżeczka cynamonu 

1 łyżeczka esencji waniliowej   

25g drobnego cukru demerara

1/2 łyżeczki sody oczyszczonej 

1 łyżeczka proszku do pieczenia

Masło roztopić i odstawić do przestudzenia. W jednej misce wymieszać mąkę, cukry, proszek do pieczenia, sodę i sól. W drugiej rozgnieść 3 banany (sugeruję użyć trzech sporych, o wadze po obraniu ok. 130g każdy), dodać jajka, esencję i masło, wymieszać do utworzenia się gładkiej masy. Następnie wlać mokre składniki do suchych i wymieszać tak, aby składniki się połączyły. Masą wypełniać papilotki do 3/4 wysokości, każdego muffina posypać gruboziarnistym cukrem brązowym, wetknąć na środku plaster banana i posypać przesianym przez sitko cynamonem. Piec ok. 20-25 minut, do suchego patyczka. 

W tym roku wakacje wyjątkowo szybko przetransformowały się w późną jesień. Tym większe jest moje zdziwienie, że już za kilka dni październik zamieni się w listopad, a tuż po Święcie Zmarłych w galeriach handlowych pojawią się świąteczne dekoracje. Znam nawet sklep, w którym już teraz można wyposażyć się w pudełka, papiery do pakowania i świąteczne dekoracje. Tą zmianę, nawet jeśli minęła nieco niepostrzeżenie w kwestii mojej świadomości przemijania czasu, da się zauważyć w kuchni. Rano nie marzę o koktajlu z miętą. Przetrząsam raczej kuchnię, bo przecież pamiętam że gdzieś musiał się zapodziać wczorajszy muffin z cynamonem i bananem. Jeśli coś piekę, to chętniej sięgam po korzenne aromaty niż orzeźwiające cytrusy. To smaki świąt; powoli i zupełnie nieświadomie wprowadzam je do codzienności - nawet zanim ubiegną mnie galerie handlowe...

1 jajko

50g masła 

225g mąki pszennej

225ml mocnej herbaty 

200g suszonej żurawiny 

3/4 łyżeczki sody oczyszczonej

30g drobnego cukru brązowego  

1,75 łyżeczki proszku do pieczenia 

75ml rumowego syropu herbacianego* 

Herbatę wymieszać z syropem rumowym, zalać mieszanką żurawinę. Pojemnik zawinąć folią spożywczą i zostawić na minimum cztery godziny (najlepiej na noc). Miękkie masło utrzeć z cukrem na puszystą masę, następnie dodać jajko i jeszcze przez chwilę ucierać. W osobnej misce wymieszać mąkę z proszkiem do pieczenia i sodą, dodać do masła z cukrem i jajkiem. W tym momencie nasze ciasto przestaje przypominać ciasto, a nabiera raczej konsystencji kruszonki :) Wtedy należy dodać żurawinę razem z esencją herbaciano-rumową i wszystko razem starannie wymieszać. Masę wylać do keksówki (moja o wymiarach 34x11) wyłożonej papierem do pieczenia. Po wierzchu posypać gruboziarnistym cukrem demerara, piec około godziny do suchego patyczka. Ciasto jest cudowne - mocno wilgotne, ciężkie, ale dzięki skorupce z gruboziarnistego cukru przyjemnie chrupiące. Po prostu idealne na chłodne wieczory...coraz dłuższe chłodne wieczory :)

*Rumowy Syrop Herbaciany zamawiałam przez Internet, znany jest inaczej jako Czeski Rum. Można go zastąpić równie dobrze 75ml soku pomarańczowego i dodać nieco więcej cukru.

500g mąki

300ml letniej wody

2 łyżki cukru (1+1)

1 1/4 łyżeczki drożdży instant

1 łyżeczka soli

1 jajko (do glazury) 

ziarna do posypania

W naczyniu wymieszać mąkę, drożdże, sól i łyżkę cukru. Zalać wodą i wyrabiać około pięciu minut, do czasu aż ciasto będzie zupełnie gładkie. Odstawić do wyrośnięcia na 1,5godziny w ciepłe miejsce. Następnie ciasto podzielić na dziesięć części, uformować z nich kulki, w każdej zrobić dziurkę i uformować coś na kształt oponki (otwory w środku mają być dość duże, w przeciwnym razie ciasto podczas wyrastania złączy się na środku). Bajgle zostawić na posypanej mąką stolnicy na 40 minut do ponownego wyrośnięcia. Następnie zagotować w dużym garnku wodę z łyżką cukru. Bajgle wrzucać po 3-4 na gotującą się wodę i obgotowywać z każdej strony po minucie. Następnie osuszyć (ja wyciągałam je na folię aluminiową i w ciągu kilku minut wysychały samoistnie) i ułożyć na blasze lub blasze wyłożonej folią aluminiową (w żadnym wypadku nie papierem do pieczenia), posmarować rozbitym jajkiem i posypać ziarnami (lubię te z sezamem, ale można użyć równie dobrze maku, czarnuszki, gruboziarrnistej soli). Piec ok. 15 minut, do zezłocenia skórki. 

+ z ciekawostek - wiecie, skąd wzięła się nazwa "obwarzanki"? Stąd, że ciasto jest przed pieczeniem ob-warzone ;) Dlatego też bajgle są w pewnym sensie odmianą obwarzanka - tyle, że wg. mnie znacznie smaczniejszą!

Aha - i całkiem przypadkiem to moje nocne pieczenie przypadło na przełomie Dnia Pieczenia Chleba. Liczy się, chociaż tutaj lądują z lekkim poślizgiem :)

Do białej czekolady długo miałam uraz z powodu długotrwałej prawdziwie czekoladowej posuchy, wywołanej uczuleniem na ziarno kakaowe. Z uczulenia wyrosłam - na szczęście - z urazu do białej czekolady do niedawna nie. Dopiero kiedy dosłownie kilkanaście dni temu spróbowałam białych Michałków niezawodnego Wawela, jakoś na nowo rozbudziła się we mnie sympatia do tej, dość nietypowej w czekoladowej rodzinie, słodkości. Akcja cukrowej wróżki zmobilizowała mnie do wymyślenia czegoś ciekawego z białą czekoladą, a ostatnie doświadczenia w Cupcake Corner nauczyły, że mariaż biała czekolada-pistacja jest po prostu cudowny. I tak powstały moje muffiny z pistacjowym ganache z białej czekolady - chociaż pewna nie jestem, czy nazwą ganache mogę ochrzcić coś niezawierającego ziarna kakaowego...

250g mąki pszennej

1/2 łyżeczki sody

170g cukru* 

250ml mleka

90ml oleju

jajko

olejek waniliowy 

2 łyżeczki proszku do pieczenia 

Postępowanie jak to przy muffinach bywa - suche składniki wymieszać w jednej misce, mokre w drugim, wlać mokre do suchych (ja dzisiaj zrobiłam odwrotnie i żyjemy), zamieszać kilka razy łyżką i wypełnić papilotki do 3/4 wysokości. Piec ok. 20-30 minut, do zrumienienia się wierzchu.

100g białej czekolady

50ml śmietanki 30%

100g pistacji (masa w łupinkach) 

Czekoladę rozpuścić w kąpieli wodnej, kiedy się zagrzeje wlać śmietankę w temperaturze pokojowej. Mieszać do powstania gładkiej masy. Pistacje rozgnieść lub zmiksować na mączkę (dosłownie na gładką masę, w przeciwnym razie będzie trudno potem wypełniać ciastka) i dodać do ganache. Wymieszać i odstawić do wystygnięcia.

W przestudzonych muffinach zrobić za pomocą noża lub końca łyżeczki niewielkie nacięcie i delikatnie rozepchnąć środek ciastka, aby zrobić miejsce na krem. Ja wypełniałam muffiny przy pomocy strzykawki do dekoracji o ostro zakończonej końcówce. 

* to podstawowy przepis na Muffiny, który jest bodajże autorstwa Nigelli Lawson, ale mam go od tak dawna, że źródło zatarło mi się w pamięci. Jest w nim 170g cukru, ale jest to ilość przewidziana do zwykłych muffinek, bez dodatków. Krem jest w zupełności wystarczająco słodki, i cała ilość cukru byłaby przesadą. Do swojej masy dodałam zaledwie 35g cukru i wytrawność ciasta idealnie komponuje się ze słodyczą białej czekolady.

** to jest wersja robocza autorki i nawet, jeśli nie zgadza się z oryginalnym sposobem przyrządzenia...no cóż, pisałam kiedyś o mojej przekorze ;)

Są takie dni, kiedy nie mam czasu by spędzić popołudnie w kuchni. Są też takie, kiedy zwyczajnie nie mam na to ochoty. A bywają też czasem takie, kiedy równocześnie występuje u mnie syndrom braku czasu i chęci. Przyznaję, że najczęściej wtedy sięgam po najprostsze rozwiązania. Raz na jakiś czas smakuje mi po prostu makaron z serem, jajko sadzone albo gotowane warzywa z jogurtowym sosem. A jeśli nawet na tyle mnie nie stać, nie mam jakoś oporów sięgać po gotowe sosy. Skoro są, to dlaczego ich nie używać? Tym bardziej, że jedne z moich ulubionych - słodko-kwaśne - Łowicz ma dość dobre. Przypadek jednak sprawił, że wypowiadając się zbyt głośno w temacie braku posiadania pomidorów na przetwory, dość szybko stałam się posiadaczką dziesięciu kilogramów pachnących i dojrzałych warzyw. (A może jednak owoców?) Mama znalazła przepis na sos słodko-kwaśny i przeprowadziłyśmy eksperyment. Wyjątkowo udany - sos jest w smaku identyczny, jeśli nie lepszy, w porównaniu z tym dostępnym w sklepie.

3kg pomidorów

1kg cebuli

4 papryki

1 puszka ananasów

1 puszka kukurydzy

1/2 łyżeczki chili

1/2 łyżeczki curry

1 łyżka vegety 

1,5 łyżki soli 

2 łyżki musztardy 

2 łyżeczki słodkiej papryki 

1/2 łyżeczki pieprzu ziołowego 

1/2 łyżeczki czosnku mielonego

 1 szklanka octu winnego

2 szklanki cukru (sugeruję 1,5)

3 łyżki mąki ziemniaczanej 

Pomidory sparzyć, obrać ze skórki, pokroić w kostkę. Gotować na wolnym ogniu, dodać do nich pokrojoną w kostkę cebulę, dodać sól. Dodać pokrojoną w kostkę paprykę i ananasa, a następnie resztę składników i przyprawy. Gotować razem ok. 20 minut do lekkiego zmięknięcia składników, ale nie doprowadzając do rozpadu. W syropie z ananasa wymieszać 3 łyżki mąki ziemniaczanej i wlać do powstałego sosu. Gotowy sos zagotować i gorący nakładać do słoików. Najlepiej zapasteryzować.  

Wydaje mi się, że do tego sosu pasuje doskonale nie tylko podsmażony filet z kurczaka - cienkie wieprzowe płatki smażone w cieście naleśnikowym także idealnie wkomponowałyby się smakiem.


Oli natomiast - właścicielce wspaniałej Waniliowej Chmurki - chciałam podziękować za wyróżnienie, którym mnie obdarowała. Jesteś świetna! :) 

Ostatnie dni września zachęcały raczej do sięgnięcia po czekoladę, praliny i tego typu wyroby z dużą zawartością kakao niż do szukania smaków typowo orzeźwiających. Postanowiłam połączyć lekki smak kokosowego sernika z kremową, ciężką konsystencją.Cieszę się, że akcja sernikowa ciągle trwa - mimo zatrzęsienia tego smacznego deseru w kulinarnej blogosferze, nareszcie zmobilizowałam się do działań kreatywnych ;) Sernik uwielbiam w każdej wersji i nie wiem dlaczego ostatnio tak rzadko pojawiał się w moim domu. Jednak latem ciasto drożdżowe rozkłada wszystko... Sernik jest znów moją osobistą wariacją, wyszedł genialny - począwszy od kruchej kokosowej bezy, przez którą trzeba się przebić łyżeczką aby dobrać się do gęstego serka i z idealnym, cienkim spodem z ciasteczek. 

150g ciastek Digestive bez czekolady

40g masła

500g serka śmietankowego

3/4 opakowania sernixu*

3/4 szklanki wiórek kokosowych**

16g cukru wanilinowego

1/2 szklanki mleka 

sok z 1/2 cytryny 

1/4 szklanki cukru 

1/4 szklanki oleju 

3 łyżki Malibu

 2 jajka

4 białka

1/4 szklanki cukru

3/4 szklanki wiórek kokosowych 

 Ciastka pokruszyć i wymieszać z roztopionym i przestudzonym masłem. Wyłożyć spód tortownicy i wstawić do lodówki. W mikserze utrzeć dwa całe jajka z cukrem i cukrem wanilinowym. Dodać serniks, olej i sok z cytryny, a potem łyżką dokładać ser. Do powstałej masy dolać Malibu i stopniowo dodawać wiórki kokosowe. Jeśli masa będzie zbyt gęsta, należy dolać mleko. Niekoniecznie będzie to całe pół szklanki - w moim przypadku całkowicie wystarczające było niespełna 1/4 żeby nieco rozrzedzić masę. Powstały ser wylać na ciastkowy spód i wstawić do piekarnika na 45 minut. Przygotować bezę: białka ubić ze szczyptą soli i cukrem. Gdy powstanie sztywna piana, dodać wiórki i delikatnie wymieszać łyżką. Bezę wyłożyć na sernik i zapiekać jeszcze 15 minut, do zrumienienia. Sernik najlepszy jest drugiego dnia, kiedy dokładnie się zsiądzie. Na ciepło też daje radę ;)

* zamiennie można użyć śmietankowego budyniu. Tutaj jednak sernix jest o tyle dobry, że nie zmienia zasadniczo smaku masy serowej.

** im większa ilość wiórek, tym gęstsza przed upieczeniem, natomiast bardziej krucha po wypieku będzie masa serowa. Osobiście wolę, kiedy jest kruchy ;)