Niewyraźne coś są. Te ciastka z czekoladą...

Pomimo tego, że od jakiegoś czasu domowe ciastka kojarzą mi się z klasycznym przypadkiem własnej naiwności i frajerstwa, nadal nie przestaję wierzyć w ich magię.

Wydaje mi się, że nic nie działa tak dobrze na spiętą atmosferę jak góra ciepłych ciastek wyciągniętych przed chwilą z piekarnika. Znika przy nich niepewność pierwszych spotkań, poplątane myśli odnajdują właściwą drogę i jakimś cudem wszystko na tych kilka minut staje się lepsze. Zaskakuje mnie też to, jak bardzo wspólne pieczenie albo gotowanie uspokaja. Pod warunkiem, że nie jest to hurtowy wypiek placków na Wielkanoc (w czym zresztą nigdy też nie miałam przyjemności uczestniczyć) mnóstwo osób spotyka się po to, żeby coś razem upiec, ugotować. Zjeść, zapomnieć na chwilę o tym wszystkim co czeka za bezpiecznym progiem kuchennych drzwi. Więc jest w tym jakaś magia, i nie jest to tylko mój wymysł. Będę cierpliwie czekać do czasu, aż amerykańscy naukowcy to potwierdzą.

Potrzebuję dużo ciastek. I jeszcze więcej magii, żeby to wszystko zaczęło jakoś działać.

1 żółtko
115g masła
szczypta soli
30g cukru pudru
130g pszennej mąki
1/2 łyżeczki ekstraktu waniliowego

150-200g czekolady, pół na pół gorzkiej z mleczną

Miękkie masło utrzeć z cukrem na puszystą masę. Następnie dodać żółtko i ekstrakt waniliowy. Mąkę przesiać, wymieszać z solą, dodać do masy i delikatnie wymieszać. Czekoladę posiekać, dodać do masy. Ja masę na ciastka odmierzam łyżką do lodów, potem lekko spłaszczam kulki dłonią i układam w sporych odstępach na blasze wyłożonej papierem do pieczenia. Wystarczy im około 10-15 minut w piekarniku, do chwili gdy się zrumienią. 

***

Take my hand and lead the way
Out of the darkness and into the light of the day
And take me somewhere I'll be safe
Carry my lifeless body away from the pain

||

I'm sick and tired of being afraid
If I cry any more then my tears will wash me away

||

I can feel the darkness coming
And I’m afraid of myself
Call my name and I’ll come running
Cause I just need some help