Dyniowe debiuty i spacer po podświadomości.

Jesień jest piękna. Wyjątkowo w tym roku łaskawa.
Ciepłe powietrze porusza wciąż pełnymi różnobarwnych liści koronami drzew. Tyle tych liści na chodnikach, nieuprzątniętych, póki jest sucho - szeleszczących pod nogami i zgrabnie otulających cały brud na kostce brukowej i trawnikach. W lesie jesień jest jeszcze piękniejsza - szczególnie w mieszanym. Polany niczym złociste dywany przetykane jaskrawą czerwienią, ostatnie promienie ciepłego słońca i zapach wciąż rozgrzanych drzew iglastych. Resztki lata, te ostatnie podrygi, z jesienią w jej najpiękniejszym czasie. Spacerowałam przez ten las, w grubym wełnianym swetrze i długim szaliku, którego frędzlowaty koniec powiewał gdy biegłam w stronę słońca.
A potem rozległa się budzikowa melodyjka.
I kiedy uchyliłam niepewnie jedną powiekę, nie było słońca. Ani światła. Ani liści. Właściwie to nie było nic, bo o 5:30 - przynajmniej w mojej strefie czasowej - jest środek nocy. A jednak dzisiaj, stopniowo przesuwając się coraz bliżej krawędzi łóżka celem zmuszenia się do wstania, rozpoczęłam o tej nieludzkiej porze dzień. I udałam się, a jakże, przez pół miasta na Szkolenie Biblioteczne. A w drodze doszłam do wniosku, że gdybym miała normalnie zajęcia tam gdzie dziś, i zawsze o ósmej rano, to moja kariera akademicka ległaby w gruzach. Głównie z powodu tragicznych deficytów snu.
Z makaronem ma to niewiele wspólnego. A w ogóle, to jak na makaron przystało jest mało fotogeniczny. To danie z gatunku tych, które po kryjomu wyjadasz w postaci półgotowej, zanim dodasz wszystkie potrzebne przyprawy, a potem nie potrafisz zrobić mu zdjęcia, bo jest totalnie niefotogeniczne.
Taki jest ten makaron. Nie zrobicie mu ładnego zdjęcia. Ale połowę wyjecie z durszlaka tuż po odcedzeniu, kiedy jeszcze parzy w usta.